[tc-logo-slider logo_cat=”Góra”]
Izby lekarskie – teoria i praktyka w związku ze sprawą śmierci pacjentki w Rybniku i brakiem przedstawicieli NIL w Sejmie w komisji śledczej – temat do dyskusji.
Teksty, jako materiały do rozważań nadesłane przez Michała Jabłońskiego:
Czy lekarstwem może być utworzenie przez lekarzy drugiego, służebnego, etycznego, efektywnego samorządu zawodowego, wiernego zasadom Kodeksu Hipokratesa, wzmocnionego zasadami Kodeksu Norymberskiego z 1947 roku, który ma zapobiegać przymusowym eksperymentom medycznym na ludziach. Nic tak nie podnosi poziomu działania jak UCZCIWA, MERYTORYCZNA KONKURENCJA.
Wikipedia. Naczelna Izba Lekarska, NIL – samorząd lekarski zrzeszający i reprezentujący lekarzy, w tym lekarzy dentystów (daw. lekarzy stomatologów). Zajmuje się nadzorem nad należytym wykonaniem zawodów lekarza. Działa ona w Polsce od roku 1921. Obecnie obowiązująca ustawa regulująca jej działanie, to ustawa z 2 grudnia 2009 roku o izbach lekarskich (zastąpiła ona ustawę z 17 maja 1989 roku o izbach lekarskich). Od 2018 r. prezesem Naczelnej Rady Lekarskiej jest Andrzej Matyja[1].
Głównymi zadaniami izb lekarskich są:
- ustanawianie obowiązujących lekarzy i lekarzy dentystów zasad etyki i deontologii zawodowej oraz dbanie o ich przestrzeganie;
- współdziałanie w sprawach doskonalenia zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów;
- sprawowanie pieczy nad sumiennym i zgodnym z aktualną wiedzą medyczną wykonywaniem zawodów lekarza i lekarza dentysty;
- prowadzenie postępowań w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy poprzez dwa organy – Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej i Sąd Lekarski;
- przyznawanie prawa wykonywania zawodu lekarza i lekarza dentysty i prowadzenie ich rejestrów;
- reprezentowanie interesów lekarzy i lekarzy dentystów (także dotyczących warunków pracy i wynagrodzeń);
- zajmowanie stanowiska w sprawach stanu zdrowotności społeczeństwa, polityki zdrowotnej państwa oraz organizacji ochrony zdrowia w celu budowania bezpiecznego dla pacjentów i przyjaznego dla pracowników systemu ochrony zdrowia
Tyle teoria. Praktyki i zaniedbania znamy.
Wybrane fragmenty Kodeksu Etyki Lekarskiej:
Art. 2.
1. Powołaniem lekarza jest ochrona życia i zdrowia ludzkiego, zapobieganie chorobom, leczenie chorych oraz niesienie ulgi w cierpieniu; lekarz nie może posługiwać się wiedzą i umiejętnością lekarską w działaniach sprzecznych z tym powołaniem.
2. Najwyższym nakazem etycznym lekarza jest dobro chorego – salus aegroti suprema lex esto. Mechanizmy rynkowe, naciski społeczne i wymagania administracyjne nie zwalniają lekarza z przestrzegania tej zasady.
Art. 6.
Lekarz ma swobodę wyboru w zakresie metod postępowania, które uzna za najskuteczniejsze.
Powinien jednak ograniczyć czynności medyczne do rzeczywiście potrzebnych choremu zgodnie z aktualnym stanem wiedzy.
Art. 7.
W szczególnie uzasadnionych wypadkach lekarz może nie podjąć się lub odstąpić od leczenia chorego, z wyjątkiem przypadków nie cierpiących zwłoki. Nie podejmując albo odstępując od leczenia lekarz winien wskazać choremu inną możliwość uzyskania pomocy lekarskiej.
Art. 19.
Chory w trakcie leczenia ma prawo do korzystania z opieki rodziny lub przyjaciół a także do kontaktów z duchownym.. Lekarz powinien odnosić się ze zrozumieniem do osób bliskich choremu wyrażających wobec lekarza obawy o zdrowie i życie chorego.
Art. 43.
1. Od osoby, która ma być poddana eksperymentowi medycznemu, lekarz musi uzyskać zgodę po uprzednim poinformowaniu jej o wszystkich aspektach doświadczenia, które mogą jej dotyczyć, oraz o prawie do odstąpienia w każdym czasie od udziału w eksperymencie.
2. Osoba wyrażająca zgodę na udział w eksperymencie nie może czynić tego pod wpływem zależności od lekarza czy pozostawania pod jakąkolwiek presją.
3. Lekarz nie może prowadzić eksperymentów badawczych z udziałem osób ubezwłasnowolnionych, żołnierzy służby zasadniczej oraz osób pozbawionych wolności z wyjątkiem badań prowadzonych dla dobra tych grup.
Art. 45.
1. Lekarz uczestniczący w eksperymentach medycznych musi je przeprowadzać zgodnie z zasadami badań naukowych. Eksperymenty z udziałem człowieka powinny być poprzedzone badaniami in vitro oraz in vivo na zwierzętach.
Art. 48.
Wszelkie odkrycia i spostrzeżenia związane z wykonywaniem zawodu lekarz winien przekazywać środowisku lekarskiemu i publikować przede wszystkim w prasie medycznej.
