Jestem po pierwszej rozprawie w Sądzie Rejonowym w Puławach. W 2022r. pozwałem dyrekcję placówki kulturalnej podległej urzędowi miasta za zwolnienie mnie z pracy. Kolejne posiedzenie 7 marca.
Dziękuję mojemu pełnomocnikowi panu mecenasowi MICHAŁOWI MOLENDZIE z Niezależny Związek Zawodowy Wolność i Godność za zaangażowanie i reprezentowanie mnie w sądzie, jako członka NZZ WiG. Osobom, które chcą zeznawać w sprawie również dziękuję. Cóż, to ich wybór czy oddają przed sądem obraz rzeczywisty, czy stają za ścianą niepamięci, pominięcia pewnych szczegółów i faktów, wbrew pozorom bardzo ważnych. Warto pamiętać, że strach ma wielkie oczy, że kłamstwo ma krótkie nogi. Warto też zdać sobie sprawę, że np. z drobnych kłamstewek, cudzej bierności powstaje niestety całkiem realna gilotyna.
Dzisiaj (05.01.2023) została przedstawiona część materiałów/zeznań, które mają na celu wskazać, iż zostałem zwolniony z premedytacją, że stosowano wobec mnie zasady inne, niż wobec reszty załogi, że była wywierana presja na moją osobę i na moje poglądy w związku z moją działalnością obywatelską, że niesłusznie, niesprawiedliwie i pod presją odgórną zastosowano wobec mnie tak drastyczne środki – finalnie pozbawiając mnie wieloletniej pracy.
Pracy, której się poświęcałem i wykonywałem z pasją, kompetentnie, zawsze w interesie i na rzecz lokalnej społeczności w dziedzinie szeroko pojętej Kultury. Po kilkunastu latach pracy otrzymałem kwitek z wypowiedzeniem. Nie za alkohol, nie za brak kompetencji, nie za bimbanie sobie w pracy, nie za brak zaangażowania, nie za ściemnianie w pracy.. ale za używanie mediów społecznościowych, swojego konta na Facebooku w czasie pracy. Podobno nawet nie miało znaczenia jakie tematy poruszam w swoich mediach. :)) Straciła pani dyrektor do mnie zaufanie, jednocześnie nie tracąc tego zaufania do innych, którzy w trakcie pracy korzystali z mediów społecznościowych, o czym pani dyrektor dobrze wiedziała. Zostałem oceniony jako karygodny pracownik centrum kultury. Ja dobrze wiem dlaczego mnie tam nie chcą. Nie pasuję do linii lokalnej władzy i najwyraźniej do załogi z pracy? Czy Sąd będzie w stanie rozpoznać sprawę nie znając realiów tu panujących? Mam nadzieję.
Pełnomocnikiem pracodawcy był prawnik pracujący dla Urzędu Miasta i Gminy w Opolu Lubelskim, ten sam, który brał udział w sesjach rady miejskiej, podczas których wypowiadałem się w imieniu części mieszkańców.
Rzec można, że to batalia urzędu i jego zasobów (prawnych) ze mną – z jednostką, która musi dojść swoich praw po pozbawieniu pracy i zarobków, a sprawy tego typu niestety, miewają różne zakończenia. Gdyby np. reguły korzystania z mediów społecznościowych były ustanowione wprost w regulaminie zakładu pracy, podparte jasno i klarownie polskim prawem, wobec wszystkich jednakowo stosowane i egzekwowane – to nie straciłbym pracy, ponieważ gdy prawo jest oczywiste, to dbamy aby go przestrzegać.
Gdyby pracodawca wskazał wpierw zapisy prawa pozwalające mu zabronić pracownikom korzystania ze swojego prywatnego konta w mediach społecznościowych w godzinach pracy, to wykazałby się obiektywnością i dobrą wolą. Oczywiście zadbałbym o to, aby wyjaśnić swoją sytuację np. z prawnikiem. Oczekiwałbym też od wszystkich pracowników, również od przełożonych, aby stosowali się do przepisów prawa. Niestety, w moim, byłym już miejscu pracy, nie są stosowane takie zasady. Są lepsi i gorsi, ty wylatujesz i tyle..
Gdy podejmowałem trudne tematy, życzliwi mówili mi, że będą szukane na mnie „haki”. Pracownicy słyszeli dyskusje na temat moich poglądów i komentarze do moich poczynań. Ja słyszałem od dyrekcji, że pracując w kulturze nie powinienem mieć poglądów, że dłużej nie będzie mogła mnie chronić. Pytanie przed czym, przed kim? Ale póki co – milczenie owiec.
Znamienne jest, że wywierana na mnie presja, miała miejsce zawsze po tym, jak podejmowałem istotne działania obywatelskie, co ewidentnie nie podobało się władzy lokalnej. Dawało to się odczuć bardzo często i nadal daje. Zwolnienie mnie nastąpiło dosłownie na drugi dzień po moim uczestnictwie w sesji rady miejskiej, gdzie wystąpiłem jako pełnomocnik komitetu obywatelskiej inicjatywy uchwałodawczej.
Zarzuty, na których oparto wymówienie z pracy, to korzystanie z prywatnych profili w mediach społecznościowych w czasie pracy. Dużo daje mi do myślenia to co widziałem na własne oczy, czyli fakty, że wiele osób z załogi korzystało przez mnóstwo czasu z mediów społecznościowych, youtubów, allegro, messengerów, a mimo to nie mają z tym problemu. Okazuje się, że jeżeli chcemy kogoś dopaść, to trzeba tylko wziąć go na cenzurowane i potem zwolnić zgodnie z zasadą „utrata zaufania”. Innym wolno – tobie nie. Ty działasz na szkodę, inni mają się dobrze i im się ufa. Ok…
Sam byłem świadkiem jak np. pani dyrektor wraz z księgową przez godzinę czasu w pracy wybierały sobie złotka i sreberka od handlarza domokrążcy. Ale co wolno wojewodzie to wolno.
Czy okaże się, że nie można korzystać z mediów społecznościowych, chociażby nawet w przerwach, na swoim urządzeniu? Czy nadal można godzinami korzystać, byle nie pisać nic o władzy? Czy okaże się, że jedni nie mogą korzystać, a inni mogą, nie ponosząc konsekwencji? Czy może niedługo nie będzie można rozmawiać z ludźmi w czasie pracy, mimo, że wykonuje się ją starannie i traktuje priorytetowo?
A może po prostu „O władzy lokalnej mówić można dobrze albo wcale”?
Jest więcej pytań..
Jedno co bardziej boli, to fakt, że nawet osoby będące przez wiele lat blisko mnie w pracy nie wypowiedziały się na temat mojego zaangażowania, nie potrafiły opisać czym się zajmowałem, na czym polegała moja praca i ile wnosiłem do życia m.in. kulturalnego naszej miejscowej społeczności. Żal…
Chociaż o zaniedbaniu czy niedopełnianiu obowiązków póki co cisza, ale wszystko możliwe, że rozwojowo wejdą na ten haniebny ton, aby „przekonać” Sąd w Puławach, że jestem niegodny i że należało mi się.
Wygląda na to, że mało kto ma świadomość ile czasu trzeba poświęcać na taką pracę, gdy ma się tak szeroki zakres obowiązków i żyje się lokalną Kulturą i pracą z ludźmi. No i ile to czynności, również nie zapisanych na listach obecności w pracy, czyli po godzinach.
Pani z urzędu, która zeznawała w mojej sprawie, nie miała pojęcia o czym mówię, gdy wspomniałem np. o tytule Społecznika Roku, przyznanym mi przez poprzednich włodarzy – a przecież wtedy była istotnym urzędnikiem w naszym mieście, odpowiedzialnym za tego typu zadania. Ogólnie wszyscy tak zeznawali, że chyba powinienem podziękować za wywalenie mnie z pracy. Perfekcyjnych ideałów nie brakowało i po stronie urzędu i po stronie centrum kultury.
Lata pracy i współdziałania z wieloma ludźmi i instytucjami były kiedyś dostrzegane, ale dziś takie działania nikomu tu nie są potrzebne, szczególnie gdy nie idziesz w jednym „pochodzie pierwszomajowym” z „ręką która karmi”.
Wtedy bardziej dostrzegano rzeczywiste, oddolne, lokalne potrzeby, którym wychodziło się otwarcie i kreatywnie naprzeciw. Była lepsza integracja, współdziałanie, współpraca, efekty prawdziwe, nie kreowane sztucznie na potrzeby propagandy, przy użyciu rozdawnictwa mamony, również „społecznikom” i „działaczom”. Dziś masz milczeć.. I przyjąć, że życie już ma takie być. Upaństwowione i posłuszne. Bo jak nie to – możesz zostać załatwiony. Nie, nie, to nie pieniactwo, to realia. Absolutnie nie wszystko i nie wszyscy są źli. Ale mało co dobrego z tego zostało, szczególnie jeżeli człowiek postrzega to przez pryzmat wielu lat aktywności i bytu między ludźmi. Dzisiaj liczy się pełnia posłuszeństwa, czyli służalczość wobec tych, którzy decydują o życiu w naszym środowisku, kluczowa i modelowa promocja wybranych notabli na każdym kroku, wożenie co chwila kramu sprzętu za włodarzami (VIPami), kateringi, politykierstwo w miasteczku. Sztuka dla sztuki, ale tak ma być i już.
Wegetacja kultury i nie tylko kultury trwa. Przykro na to patrzeć, do jakich zmian doszło w ostatnich latach.
Mnie zostało tylko dobre wspomnienie, inni woleli zapomnieć i dostosować się do nowego ładu.
Takie życie.. Nie wiem, czy byłem naiwny kiedyś? Robiłem swoje i nadal robię swoje.
Ps. Tak więc mają mnie za wroga, mają mnie za nic, zapomnieli, oślepli? Słyszałem kilkakrotnie od znających sprawę, że „Paweł to sobie [sam] poradzi, kto jak kto”. Tak łatwo to jednak nie ma, wiem, chociażby dlatego, że stałem za organizacją i współorganizacją mnóstwa działań charytatywnych, często dla tych którzy mierzyli się z tym, aby sobie poradzić.
Podczas rozprawy nie zabrakło też „tej” płytkiej narracji [antyszczepionkowiec!!], która zaczęła wyłaniać się z ust jednej pani podczas składania zeznań przeciw mnie, gdy opowiadała [bajała] o mojej wypowiedzi na sesji rady miejskiej. Najprawdopodobniej nawet nie była łaskawa wysłuchać o czym [istotnym] tam w ogóle mówiłem. Że wskazywałem potrzebę uruchomienia zasobów gminy w celu przywrócenia aktywności psycho-fizycznej wśród dzieci po długotrwałej izolacji. Dlaczego o tym mówiłem? Ponieważ o tych potrzebach słyszałem m.in. z ust samych mieszkańców. Ale nawet pani sekretarz naszej gminy odpowiedziała mi wtedy, że to nie jest ich (włodarzy) sprawa, że to indywidualna sprawa mieszkańców. Tak to jest, że coś czasami ludzi oślepia i postrzegają rzeczywistość przez jakiś ich wewnętrzny, specyficzny pryzmat. Czasami to urażone ego, czasami ciepły fotelik, czasami brak woli, różnie bywa.
A jednak (ta jedna z pań zeznających przeciw mnie) notatkę służbową jak na rozkaz potrafiła sprawnie sporządzić, poinformować radce prawnego i dyrekcję, jaki to ze mnie nikczemnik… Bo w czasie przerwy w pracy zabrałem głos na sesji zakłócając spokój włodarzom. Pani ta niestety lubi takie akcje, w stylu „ordnung muss sein”, ale siebie łamiącej zasad nie widzi. Inni też oślepli? Milczenie owiec.
Tyle w tym podsumowaniu, ogólnikowym..
Pozdrawiam życzliwych, rozumiejących, odważnych i szanujących siebie i innych. Przecież i tacy są na tym łez padole.
